Παραπονα γριάς

Χτες για άλλη μια φορά ήμουν η παρηγορήτρα, ο καλός άνθρωπος, η φίλη που είναι πάντα εκεί να σταθεί σε όλους τους πρώην που τη θυμούντ όταν φυσικά ή έχουν αυτοί προβλήματα ή αυτή δεν έχει προβλήματα και είναι καλά. Οπότε, μπορούν να νιώσουν και αυτοί καλά μαζί της. Γιατί παίζω μονίμως αυτό το ρόλο δεν έχω καταλάβει. Είμαι ηλίθια ή απλά cool με τον άλλο και τον ακούω όπως θα άκουγα τον οποιοδήποτε? Γιατί είμαι όμως πάντα εκεί ενώ οι άλλοι δεν είναι? Και γιατί παααντα συγχωρώ? Το καλό είναι ότι στον γυρισμό με το τρένο γνώρισα κάτι ιταλάκια και μου φτιάξανε το κέφι. Μικρά, 17 και 23 ο μεγαλύτερος αλλά είχαν πολύ γέλιο... Ψάχνανε να βρουν που θα κοιμηθούν για να φύγουν σήμερα για Ιο back-packing… Και μετά σκεφτόμουν πόσος καιρός έχει περάσει που έχω να το κάνω αυτό... Έτσι τόσο χύμα να περνάω καλά... Ενώ τώρα για να κλείσω ένα δωμάτιο ρωτάω 100 πράγματα...

Λοιπόν αυτό θα αλλάξει... Μερικές φορές κάνω σαν γριά! Έλεος πια!!!! Χαστουκίστε με!