Γιατί με τραβάς και μένα στη μιζέρια?

Σήμερα μου έσπασε τα νεύρα. Πολύ καλή μου φίλη που την αγαπώ πολύ και την ξέρω απο μικρή επί ένα τέταρτο στο τηλέφωνο την ώρα της δουλειάς να προσπαθεί να με πείσει να πάω στο χωριό της για 5ημερο ‘επειδή το είχαμε πει’, ενώ προσπαθώ να της εξηγήσω ότι μετά τον 15αυγουστο πετάω εξωτερικό (άρα οι 5 μέρες πρέπει να γίνουν 3) και είμαι ήδη ένα βήμα πριν τις διακοπές, κουρασμένη και απελπισμένη. 15 ολόκληρα γαμωλεπτά να μην κλείνει το τηλέφωνο και να προσπαθεί να με πείσει ότι ναι αξίζει να οδηγήσεις 6 ώρες να πας και 6 ώρες να γυρίσεις για να έρθεις στο χωριό. Και μπορεί η όλη συμπεριφορά μου να σου φαίνεται υπερβολική, αλλά η συγκεκριμένη φίλη δεν βγαίνει από το σπίτι παρά μόνο για σινεμά ή για φαγητό αρκεί να είναι νωρίς, την περίοδο που δουλεύει βγαίνει μια φορά το μήνα και φυσικά δεν πάμε για ποτό γιατί παντού έχει πολύ κόσμο και δεν μπορεί να στέκεται όρθια. Φυσικά πρέπει πάντα να την πάρω και να την γυρίσω και πάντα πρέπει να βγούμε κοντά στο σπίτι της. Και σε ρωτάω εγώ τώρα... Μήπως τελικά είμαι πολύ ελαστική και με κάνει ο καθένας ότι θέλει? Την αγαπάω, έχουμε περάσει πολλά μαζί αλλά δεν αντέχω άλλο. Που να της έλεγα ότι θέλω να μείνω Αθήνα για να δω και λίγο τον φίλο μου... (έχει να κάνει σχέση και οτιδήποτε άλλο 7 ολόκληρα χρόνια)... Γιατί πρέπει να είμαι και εγώ μέσα στη μιζέρια για να περνάμε καλά? Γιατί είναι η καλύτερη της όταν κοροϊδεύω τον εαυτό μου αν πάχυνα ή αν έβαψα τα μαλλιά μου σε ένα χρώμα που δεν μου πάει και τότε χαίρεται και συμμετέχει και αυτή? Γιατί μερικοί άνθρωποι παίρνουν την κατηφόρα και κατρακυλούν χωρίς λόγο και σε θέλουν μαζί? Είναι έλλειψη αυτοεκτίμησης ή μήπως ήταν έτσι πάντα και εγώ στα 15 μου δεν το καταλάβαινα? Μακάρι οι φίλοι να μην άλλαζαν.