Time to move on
Στη ζωή μου συμβαίνει το εξής περίεργο. Από τα 16 μου και μετά όλα έρχονται με τη σειρά που πρέπει να έρθουν όταν πρέπει να έρθουν. Πτυχίο, έρωτας, δουλειά, πτυχίο, χωρισμός, δουλειά, έρωτας. Με τη σειρά που αναγράφονται. Και όταν έρχεται η ώρα της αλλαγής κάτι περίεργο νιώθω. Ξέρω πως φτάνει το τέλος και ξεκινάει κάτι καινούριο. Όλα γύρω μου το φωνάζουν και με το που πάρω την απόφαση, όλο το σύμπαν συνωμοτεί υπέρ μου (ξέρω ότι σου θυμίζει απαίσιο Coelho αλλά έτσι είναι). Νιώθω σιγουριά και για τον τέλος και για την αρχή. Πιστεύω στον εαυτό μου και είμαι αισιόδοξη κάθε φορά, και κάθε φορά έχω δίκαιο.
Έτσι και τώρα. Νιώθω ότι οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν και πάνω από όλα το ενδιαφέρον μου για αυτή την δουλειά φτάνει στο τέλος του. Δεν αντέχω άλλο την Μόσχα, σιχάθηκα 16 ώρες τον μήνα να είμαι σε ένα αεροπλάνο (αν τις πολλαπλασιάσεις επί 1 χρόνο άνετα έβγαζα δίπλωμα πιλότου) και η εταιρία έχει αρχίσει και με εκνευρίζει. Αποφασίζω να αλλάξω δουλειά λοιπόν την Κυριακή. Το σύμπαν για άλλη μια φορά συνωμοτεί και έτσι την Δευτέρα ένας φίλος μου προτείνει μια καινούρια πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά και την Τρίτη αποφασίζεται ότι το project της Μόσχας θα σταματήσει.
Ετικέτες personal_stupid_things
3 Comments:
city girl να σου πω ενα μυστικο;
Οι καριέρα είναι η πιο μεγάλη δικαιολογία για να αποφύγουμε την προσωπική μας ζωή.
οποτε εσενα μια χαρά σε βρίσκω!
Μην ανησυχείς από τώρα.
΄Εχεις όλον τον καιρό για να ανησυχήσεις αργότερα...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home