City girl

Another girl living in Athens...

Τετάρτη, Οκτωβρίου 25, 2006

Time to move on

Στη ζωή μου συμβαίνει το εξής περίεργο. Από τα 16 μου και μετά όλα έρχονται με τη σειρά που πρέπει να έρθουν όταν πρέπει να έρθουν. Πτυχίο, έρωτας, δουλειά, πτυχίο, χωρισμός, δουλειά, έρωτας. Με τη σειρά που αναγράφονται. Και όταν έρχεται η ώρα της αλλαγής κάτι περίεργο νιώθω. Ξέρω πως φτάνει το τέλος και ξεκινάει κάτι καινούριο. Όλα γύρω μου το φωνάζουν και με το που πάρω την απόφαση, όλο το σύμπαν συνωμοτεί υπέρ μου (ξέρω ότι σου θυμίζει απαίσιο Coelho αλλά έτσι είναι). Νιώθω σιγουριά και για τον τέλος και για την αρχή. Πιστεύω στον εαυτό μου και είμαι αισιόδοξη κάθε φορά, και κάθε φορά έχω δίκαιο.

Έτσι και όταν είχα βρει την πρώτη μου ‘σοβαρή’ και ‘wow’ δουλειά. Κάτι δεν μου πήγαινε... Φεύγω ανακοίνωσα σε αυτούς, στη μαμά μου και στην τότε σχέση μου. Βαριέμαι πάω να σπουδάσω κάτι άλλο. Έφυγα, γύρισα και όλα είναι καλύτερα. Έτσι και όταν κατάλαβα ότι η ‘παιδική’ σχέση δεν θα τράβαγε... Αποτραβιέμαι, σου δίνω χώρο και αμέσως μου την κάνεις. Είχα δίκαιο. Έτσι και όταν αποφάσισα πριν ένα χρόνο να ταξιδέψω (πολύ) και να συγκατοικήσω κατά μία έννοια με τον φίλο μου. Είδα πολλά, έμαθα πολλά και νιώθω καλά.

Έτσι και τώρα. Νιώθω ότι οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν και πάνω από όλα το ενδιαφέρον μου για αυτή την δουλειά φτάνει στο τέλος του. Δεν αντέχω άλλο την Μόσχα, σιχάθηκα 16 ώρες τον μήνα να είμαι σε ένα αεροπλάνο (αν τις πολλαπλασιάσεις επί 1 χρόνο άνετα έβγαζα δίπλωμα πιλότου) και η εταιρία έχει αρχίσει και με εκνευρίζει. Αποφασίζω να αλλάξω δουλειά λοιπόν την Κυριακή. Το σύμπαν για άλλη μια φορά συνωμοτεί και έτσι την Δευτέρα ένας φίλος μου προτείνει μια καινούρια πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά και την Τρίτη αποφασίζεται ότι το project της Μόσχας θα σταματήσει.

Ήρθε λοιπόν η ώρα και ανυπομονώ. Όμως ως πότε θα γίνεται αυτό? Έχουν περάσει 10 χρόνια από την πρώτη φορά και πλέον έχω και άλλους να σκέφτομαι. Παίζει να διακινδυνεύω? Όλοι λένε πλάνο, πλάνο, πλάνο. Πειράζει που δεν μπορώ να βάλω την ζωή μου σε μια σειρά? Πειράζει που δεν βλέπω καριέρες και λεφτά αλλά μόνο το μωρό μου και εμένα να ζούμε ευτυχισμένοι και την οικογένεια μου καλά? Που δεν μπορώ να βάλω 5 δεκάρες στην άκρη?

Φοβάμαι. Κάποια στιγμή θα ξυπνήσω και θα καταλάβω ότι έχασα ευκαιρίες και προοπτικές.

Τελοσπαντων... Μακριά είναι μωρέ ακόμαααα.....

Ετικέτες

3 Comments:

Blogger UrbanTulip said...

city girl να σου πω ενα μυστικο;
Οι καριέρα είναι η πιο μεγάλη δικαιολογία για να αποφύγουμε την προσωπική μας ζωή.
οποτε εσενα μια χαρά σε βρίσκω!

26/10/06 3:35 μ.μ.  
Blogger J. said...

Μην ανησυχείς από τώρα.
΄Εχεις όλον τον καιρό για να ανησυχήσεις αργότερα...

28/10/06 8:54 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

19/12/06 4:02 π.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home