Singing in the rain

Νυστάζω τόσο μα τόσο πολύ. Αυτός ο καιρός είναι χάλια όταν δουλεύεις και πρέπει να βγεις από το σπίτι. Με μπερδεύει και με αποπροσανατολίζει. Το αποτέλεσμα όλων αυτών χτες: 2 ώρες στον Σκλαβενίτη προσπαθώντας να ψωνίσω ανάμεσα σε πενταμελής οικογένειες (οι οποίες για κάποιο περίεργο λόγο ψωνίζουν με όλα τα μέλη παρόντα λες και κάνουν την κυριακάτικη οικογενειακή τους έξοδο), 30’ προς ανεύρεση parking στο σπίτι μου, ένα τρακάρισμα ενώ προσπαθούσα να βρω parking (υπολογίζω μια 400αρα μέσα στο νερό την οποία ευτυχώς θα πληρώσει ο παππούς που με χτύπησε από πίσω με την jeepαρα του, ντυμένος με στολή παραλλαγής, ερχόμενος από την Βουλγαρία που είχε πάει για κυνήγι), ένας καμένος μπακαλιάρος στον φούρνο, 2 πλυντήρια στο πάτωμα (γιατί 2 φορές χτες το πλυντήριο κόλλησε με αποτέλεσμα να χυθούν όλα κάτω). Και μέσα σε όλα η βροχή και εγώ να τραγουδάω αμέριμνη...

♫ κάθε φορά, που θα ‘ρθεις βρέχει....
Σύμπτωση λες...
Πες το όπως θες... ♪

Time to move back

Είναι κρίμα να μου την χαλάνε ρε γμτ. Το προηγούμενο ποστ ‘time to move on’ και τώρα αναγκάζομαι να ποστάρω ‘time to move back’…

Σε λίγο Κίνα θα καταντήσουμε με την Google να φτιάχνει ειδική censored μηχανή αναζήτησης... Και όπως ήδη σχολίασα σε άλλο blog σε λίγο θα μηνύσουνε και τον ΟΤΕ γιατί στον τηλεφωνικό κατάλογο υπάρχει το τηλέφωνο ενός παιδεραστή /απαταιώνα / δολοφόνου (πόσο μάλλον ένας ταπεινός web logger λέω εγώ τώρα...)

...ΜΗΝΥΣΗ (λοιπόν) ΚΑΤΑ ΤΟΥ BLOGME (.gr)
για το περιεχόμενο άλλου blog μέσα από τις σελίδες του…

Και περισσότερες πληροφορίες μπορείς να βρεις εδώ και εδώ.

Κάνε ένα link από το blog σου... Νομίζω θα βοηθήσει.

Time to move on

Στη ζωή μου συμβαίνει το εξής περίεργο. Από τα 16 μου και μετά όλα έρχονται με τη σειρά που πρέπει να έρθουν όταν πρέπει να έρθουν. Πτυχίο, έρωτας, δουλειά, πτυχίο, χωρισμός, δουλειά, έρωτας. Με τη σειρά που αναγράφονται. Και όταν έρχεται η ώρα της αλλαγής κάτι περίεργο νιώθω. Ξέρω πως φτάνει το τέλος και ξεκινάει κάτι καινούριο. Όλα γύρω μου το φωνάζουν και με το που πάρω την απόφαση, όλο το σύμπαν συνωμοτεί υπέρ μου (ξέρω ότι σου θυμίζει απαίσιο Coelho αλλά έτσι είναι). Νιώθω σιγουριά και για τον τέλος και για την αρχή. Πιστεύω στον εαυτό μου και είμαι αισιόδοξη κάθε φορά, και κάθε φορά έχω δίκαιο.

Έτσι και όταν είχα βρει την πρώτη μου ‘σοβαρή’ και ‘wow’ δουλειά. Κάτι δεν μου πήγαινε... Φεύγω ανακοίνωσα σε αυτούς, στη μαμά μου και στην τότε σχέση μου. Βαριέμαι πάω να σπουδάσω κάτι άλλο. Έφυγα, γύρισα και όλα είναι καλύτερα. Έτσι και όταν κατάλαβα ότι η ‘παιδική’ σχέση δεν θα τράβαγε... Αποτραβιέμαι, σου δίνω χώρο και αμέσως μου την κάνεις. Είχα δίκαιο. Έτσι και όταν αποφάσισα πριν ένα χρόνο να ταξιδέψω (πολύ) και να συγκατοικήσω κατά μία έννοια με τον φίλο μου. Είδα πολλά, έμαθα πολλά και νιώθω καλά.

Έτσι και τώρα. Νιώθω ότι οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν και πάνω από όλα το ενδιαφέρον μου για αυτή την δουλειά φτάνει στο τέλος του. Δεν αντέχω άλλο την Μόσχα, σιχάθηκα 16 ώρες τον μήνα να είμαι σε ένα αεροπλάνο (αν τις πολλαπλασιάσεις επί 1 χρόνο άνετα έβγαζα δίπλωμα πιλότου) και η εταιρία έχει αρχίσει και με εκνευρίζει. Αποφασίζω να αλλάξω δουλειά λοιπόν την Κυριακή. Το σύμπαν για άλλη μια φορά συνωμοτεί και έτσι την Δευτέρα ένας φίλος μου προτείνει μια καινούρια πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά και την Τρίτη αποφασίζεται ότι το project της Μόσχας θα σταματήσει.

Ήρθε λοιπόν η ώρα και ανυπομονώ. Όμως ως πότε θα γίνεται αυτό? Έχουν περάσει 10 χρόνια από την πρώτη φορά και πλέον έχω και άλλους να σκέφτομαι. Παίζει να διακινδυνεύω? Όλοι λένε πλάνο, πλάνο, πλάνο. Πειράζει που δεν μπορώ να βάλω την ζωή μου σε μια σειρά? Πειράζει που δεν βλέπω καριέρες και λεφτά αλλά μόνο το μωρό μου και εμένα να ζούμε ευτυχισμένοι και την οικογένεια μου καλά? Που δεν μπορώ να βάλω 5 δεκάρες στην άκρη?

Φοβάμαι. Κάποια στιγμή θα ξυπνήσω και θα καταλάβω ότι έχασα ευκαιρίες και προοπτικές.

Τελοσπαντων... Μακριά είναι μωρέ ακόμαααα.....

Τουρκικη λογοκρισια

Και αυτό το κράτος θα μπει στην ΕΕ? Αντί να πάμε μπροστά πάμε πίσω... Γυμνό στήθος? Ε, όχι! Πρέπει να προστατεύσουμε τον σεβασμό και την αγάπη που νιώθει ο μέσος Τούρκος για το γυναικείο φύλο!

Κάθε φορά εκπλήσσομαι. Και όσο και να φωνάζω και να τσαντίζομαι για τη χώρα που μένω, ξέρω ότι είμαι τυχερή που γεννήθηκα εδώ. Μην με παρεξηγείς, δεν είμαι από αυτούς που λένε Έλληνες υπεράνω όλων κλπ. Αλλά πραγματικά τα τελευταία 2 χρόνια έχω δει τόσα πολλά, που πίστεψέ με, νιώθω ευγνώμων! Χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι δεν έχω δει και καλύτερα. Αλλά αυτό είναι για γέλια (ή για κλάματα).

She lives in a house, a very big house in the country

Διάβασα αυτό το ποστ και σκέφτηκα πολλά. Είμαι citygirl και λατρεύω τις μεγάλες ζωντανές πόλεις. Μ’αρέσει που όλοι μένουμε κοντά, που δεν χρειάζεται να παίρνω το αυτοκίνητο κάθε μέρα αλλά το μετρό για τη δουλειά, να κατεβαίνω κέντρο για ένα γρήγορο ποτάκι τις καθημερινές και να χάνομαι στα μαγαζιά της Αθήνας, στους δρόμους της Πλάκας ακόμα και να οδηγώ στο κέντρο τα βράδια.

Σε σκέψεις με έβαλε πρώτος ο φίλος μου που το όνειρό του λέει είναι να ζήσει σε ένα χωριό σε ένα ωραίο σπίτι με κήπο. Μετά σκέφτηκα τι ωραία θα ήταν αν και εγώ γυρνώντας από τη δουλειά ή ξυπνώντας το Σάββατο το πρωί δεν σπαταλούσα τον χρόνο μου βλέποντας τηλεόραση και μιλώντας στο τηλέφωνο αλλά φροντίζοντας ένα κήπο. Και επειδή να έχω ένα κήπο κοντά στην Αθήνα είναι όνειρο θερινής νυκτός (εκτός αν κάποιος απαντήσει επιτέλους στην αγγελία μου ‘ζητώ να μου χαρίσουν μονοκατοικία με κήπο στην Πεντέλη’, μήπως πρέπει να σκέφτομαι σοβαρά το ενδεχόμενο να την κάνω για ανατολικά προάστια?

Και να φανταστείς ότι όταν ένας γνωστός ανακοίνωσε πέρυσι ότι θέλει να αγοράσει οικόπεδο προς λούτσα ή Ραφήνα μου φάνηκε πολύ περίεργο. Μα καλά, τι θα πάει να κάνει εκεί κάτω? Στην άκρη του θεού?

Κάποτε, ως φοιτήτρια στο εξωτερικό, ζούσα σε ένα τέτοιο σπίτι. Και θυμάμαι να πίνω τον καφέ μου 7 το πρωί στο παράθυρο μπροστά από το τεράστειο καταπράσινο κήπο και να μην με νοιάζει και πολύ το ότι είχα μια τεραστία εργασία να περιμένει και καθόλου χρήματα στη τσέπη. Θυμάμαι να πηγαίνω στη σχολή και να περνάω δίπλα από λίμνες, ανθισμένα λουλούδια, χιόνι το χειμώνα και πάπιες την άνοιξη.

Και αν η Αn-Lu κάνει 45’ να πάει στη δουλειά, και εγώ αν ξεκινήσω με το τουτου στην Αθήνα, τουλάχιστον 1 ώρα δεν θα την κάνω??

Βρε λες?

He'll catch a cold in that rain...

Πόσο να αντέξω το citygirl? Με τόσο κρύο σε αυτή την απαίσια πόλη (Μόσχα) αρρώστησα. Είμαι κλεισμένη στο σπίτι από χτες το απόγευμα και δεν ξέρω πότε θα ξαναβγώ. Ούτε θερμόμετρο δεν έχω να δω πόσο πυρετό έχω. Πέρασα όμως ένα φανταστικό αν και κουραστικό 10ημερο στην Αθήνα (γι’αυτό και η απουσία) που νόμιζα ότι φόρτισε τις μπαταρίες μου... Αλλά δεν... Χτες το βράδυ κάθε μισή ώρα σηκωνόμουνα και έτρωγα μια κουταλιά μέλι και όλα αυτά εν μέσω δίαιτας που αυτή τη φορά θα τελειώσω μιας και πληρώνω διαιτολόγο :)

Και τα μάτια μου κλείνουν, κλείνουν....

morning tantra sex @ work

Συνάδελφος σήμερα πρωί έρχεται όλο χαρά στο γραφείο μου και μου λέει με σπαστά Αγγλικά: Αι νταουνλόντιντ ίμπουκς! Λοτς οφ ιμπουκς! Βερι γκουντ! Άντε λέω και εγώ να δω αφού του έχω δώσει και εγώ στο παρελθόν. Με τη τσίμπλα στο μάτι και τον καφέ να με περιμένει, ανοίγω το folder του να δω με τι ebooks θα εμπλουτίσω την συλλογή μου. Ανάμεσα στα αμέτρητα Oreilly και Wesley βλέπω ένα folder ‘Dating and Lovemaking’… Τον ανοίγω.... και όλη η σοφία και γνώση του Ασκητή μπροστά μου... Σου παραθέτω μερικούς από τους τίτλους των 127Mb…

Anal Sex.doc, Aspects Of Tantra.pdf, Complete Idiot's Guide To Amazing Sex.pdf, Find A Playmate Friend For Lonely Evenings.doc, How To Make Love All Night (And Drive A Woman Wild).pdf, The Art Of Fingering.txt, Tantra - Sex And Love German.pdf, She Touches Herself.doc, Tantra - Anne Hooper - The Positions Of The Ananga Ranga, Do Men Have To Pay The Bills.doc και πααααρα πολλά άλλα...

Και σε ρωτώ εγώ τώρα: Ποια είναι η θέση μου? Φυσικά, κιουρία, του γύρισα το hard drive πίσω ρωτώντας μάλιστα λεπτομέρειες για το πόσο το πήρε, από που, data access speed etc. (μήπως πάω γυρεύοντας...?)

Το πρόβλημά μου τώρα είναι το εξής: Κάθε φορά που τον κοιτάω με πιάνουν τα γέλια γιατί τον σκέφτομαι έτσι όπως είναι, στρουμπουλό με καράφλα και τα γυαλιά του να κάθεται ολομόναχος στο διαμέρισμά του και να αποστηθίζει το Sexpositions_files και το 101 Romantic Ideas.pdf. Προφανώς αυτός ο άνθρωπος τα έχει προσπαθήσει όλα για όλα και πλέον εναποθέτει τις ελπίδες του στην τεχνολογία μήπως και του κάτσει κάτι. Βέβαια εγώ αναρωτιέμαι... στη ρωσία βρισκόμαστε, δεν μπορεί να πληρώσει για αυτό (όπως και στις περισσότερες χώρες του κόσμου άλλωστε)? Επίσης μεγάλο πρόβλημα αποτελεί η πιθανότητα να του χαλάσει πάλι κάτι στο laptop του και να πρέπει να πάω να το φτίαξω. Και αν δεν καταλαβαίνεις, σου υπενθυμίζω ότι δεν συνηθίζω να φοράω γάντια, ούτε να περνάω τα ξένα πληκτρολόγια και τα ποντίκια με οινόπνευμα...

Και φυσικά θέλοντας να σου μεταφέρω όλη τη γνώση που έχει συγκεντρώσει αυτός ο απλός, παχουλός, ερωτύλος 55αρης, κόπιαρα όλο το folder και αν βρω κάτι άξιο λόγου θα σε ενημερώσω... :ο)

Πόσα μπορεί να αντέξει ενα citygirl πρωί πρωί??